දුම්රියපලේදී හමුවූ ඇය...

උමං දුම්රිය ස්ථානයෙන් එලියට පැමිණි මම ප්‍රධාන දුම්රිය ස්ථානය කරා ඇදුනෙමි. මා නැගිය යුතු දුම්රියට තව පැයක පමණ කාලයක් ඇත. වෙලාව සවස් කාලය වූ බැවින් ප්‍රධාන දුම්රිය ස්ථානය අතුරු සිදුරු නැතිව පිරි ඇත. නා නා ප්‍රකාරයේ මිනිස්සු කඩි මුඩියේ එහෙ මෙහෙ දුවති. ශීත ඍතුව පැමිණීමට ඇත්තේ තව මාසයක් පමණ කාලයකි. එබැවින්දෝ දුම්රිය ස්ථානයේ විසල් දොරටු වලින් ඇතුලට හමා ආ සීත සුළඟ ඇතුලත සීත ගතිය දැඩි කලේය. මට මහත් බඩගින්නක් දැනුනි. අද උදේ පටන් හරි හමන් යමක් බඩට වැටුනේ නැත. ප්‍රශ්නය කෑම නැති කම නොව තියෙන ඒවා කන්නට අප්පිරිය වීමය. සීරියල් කෑම නං දැන් තිත්තය. නොයෙක් නොයෙක් වෙළඳ නාම. නොයෙක් නොයෙක් රස ඇති සිරියල් අරන් බැලුවද හිතට හරියන එකක් හම්බ උනේම නැත. පෑන් කේක්, වොෆල්ස් මට දැන් අරහන්ය. ජීවිත කාලෙම උදේට ලුණු ඇඹුල් ඇති, උණු උණු බතක් එළවලු ව්‍යංජන සමග කා පුරුදු මට සුද්දගේ රටේ පැණි රස, බඩට නොදැනෙන කෑම අල්ලන්නේ නැති වීම පුදුමයක් නොවේ. හීතල කිරෙන් පෙඟුනු සිරියල් බෝල් එක අරන් සීතලේ කන්නට සැරසෙන මට මතක් වෙන්නේ රතු හාලේ බතුත්, කරවල හොද්දත් ලුණු මිරිසකිනුත් සැදි දුම් දමන බත් පිගානකි. එහෙමත් නැත්තන් ඉඳි ආප්පත්, සැර පොල්සම්බලෙකුත්, පරිප්පු හොද්දකුත් ය. අවුරුද්ද දවසට කිරිබත්, මිරිසට ඉවූ මාළු හොදිත් සමග කන හැටි මට මතකයට නැගේ. ඒ රස දැනුදු මගේ රස නහර කම්පිත කරවයි. අලුත් අවුරුද්දට ගෙදර හිටි කාලයක් මතක නැත. ඊළඟ අවුරුද්දේවත් අලුත් අවුරුද්ද දවසට ලංකාවට යා යුතුය. කැවුම්, අති රස, අලුවා බඩ පැලෙනකන් කෑ හැක.
"Oops ! sorry ....I'm so sorry.."
මම නැවතත් පියවි ලොවට පැමිණියේ හදිස්සියේ දුවද්දී ඇඟේ හැපුණු කෙල්ලක සමාව ඉල්ලන හඬිනි.
"It 's ok ! No worries. "
මම මදහසක් පාමින් ඇයට කීවෙමි. කෝල සිනහවක් පෑ ඈ දුම්රිය වේදිකාවන් ඇති පැත්තට දිව ගියාය. ගෙදර කෑම සිහි වීමෙන් මගේ බඩගින්න තවත් වැඩියෙන් දැනෙන්නට විය.
මගී පර්යන්තයේ බොහෝ දෙනෙක් හිටගෙන උඩ බලාගෙන සිටිති. ඔවුන් බලා ඉන්නේ ඉහලින් සවිකොට ඇති පුළුල් තිර දෙසය. තමන් යාමට නියමිත දුම්රිය පිටත් වන වේදිකාව දර්ශනය වනතුරු ඔව්හු බලා සිටිති. මා යායුතු දුම්රියට තවමත් වේදිකාවක් ලැබී නොමැත. ඇරත් එය පිටත් වීමට තව බොහෝ වෙලාවක් ඇත. මම කන්නට යමක් ගැනීමට දුම්රියපල සිසාරා ඇවිදින්නට වීමි. දුම්රියපලක් වුවද ප්‍රධාන මද්‍යස්ථානයක් බැවින් මෙය ගුවන් තොටුපලකට ටිකක් සමානය. වෙනසකට ඇත්තේ නා නා විධ බදු රහිත සාප්පු වෙනුවට අවන්හල් සහ සුළු කෑම කඩවල් බහුල වීමයි. බඩ ගින්නට අනෙක් හේතුව දවල්ටත් හරි හැටි යමක් බඩට නොවැටිමයි. කාර්යාලයේ කැන්ටිමේ ඇත්තේ තම්බපු එළවලු, තැම්බූ අල, තැම්බූ මාළු වැනි දැය. අඩුම ගානේ ඒවාට ලුණු ටිකක්වත් දමා නැත. අවශ්‍ය පමණට දමාගන්නට ලුණු වෙනම තබා ඇත. එහෙත් එහෙම ලුණු දැමු විට උයන විට එක්කරන රසේ පළාතෙන් වත් නොයයි. " මචන් මුන්ගේ ලිප්වල තම්බන බට්න් එක විතරයි වැඩ කරනව ඇත්තෙ. " කාර්යාලයේ වැඩ කරන ලාංකික මිතුරෙකු වරක් පවසනු මට මතකය. නීරස තම්බපු අල වෙනුවට මම සීතල සැන්ඩ්විච් කෑල්ලක් කා සැනසුනෙමි. කාර්යාලයේ කැන්ටිම මතක් වෙද්දී මට නැගෙන්නේ තරහකි.

කන්නට යමක් ගන්නට සොයමින් මගේ දෙපා දුම්රිය පලේ සැරිසරන්නට විය. නා නා විධ කෑම ජාති, නොයෙක් නොයෙක් විදුලි ආලෝක මැද්දේ විසිතුරු විදුරු රාක්ක වල ප්‍රදර්ශනයට තබා ඇත. ඒවායේ පැහැයත්, සුවඳත්, අසුරා ඇති විදිහත් දකිද්දී කටට කෙල උනන්නේ නිතැනිනි. "යකෝ, කර දඬු දික් වෙලත් උඹේ තාම පොත්තට රැවටෙන කාලෙ ගිහින් නෑනෙ". ලස්සන කෙල්ලෙකු ගැන මා කියූ දෙයකට මිතුරෙකු මට කියූ වදනක් මට සිහිවේ. මේ කෑමත් ඒ කෙල්ලන් වගේ දෝ හෝ යි මට වරෙක සිතේ. ඒවායේ පෙනුමත් සුවඳත් අපුරුය. සමහර විටක, රසත් ඒ වගේ වන්නට ඇත. නමුත් ඒවා ලෙඩ වලට අතවනයි. තෙල් බේරෙන, චීස් පිරුණු නොයෙකුත් විසිතුරු අකාරයෙන් සැරසුණු කෑම දෙස බලමින් මම නැවතත් ඇවිද්දෙමි. දැන් නම් කුමක් හෝ ගත යුතුය. පැය දෙකහමාරක ගමනක් ඇති නිසා, ඊට පෙර කෑවොත් දුම්රියේ දී නිදා ගත හැක.

අවසානයේ හිත හදාගත් මම හිතට ඇල්ලු පේස්ට්‍රි වර්ග තුනකින් ඇනවුම් කලෙමි. මුදල් ගෙවා පාර්සලයත් රැගෙන මම වාඩි වන්නට තැනක් සෙව්වෙමි. මගී පර්යන්තය තවත් සෙනගින් පිරි ඇත. වාඩි වන්නට තැනක් ද නැත. දුම්රිය එනතෙක් හිටගෙන ඉන්නට සිදුවන සේය. මම අයිපොඩය සාක්කුවෙන් ගෙන සිංහල ප්ලේ ලිස්ට් එක තෙරුවෙමි. මෙසේ දුම්රියක් හෝ ගුවන් යානයක් එනතුරු බලා හිඳිද්දී, ගීත වලට සවන් දීමට මම කවදත් ප්‍රිය කරමි. ඉයර් ෆෝන් දෙක කනේ ගසාගත් මම ගීත වලට සවන් දෙමින් කෑම කන්නට පටන් ගතිමි. "තුක් විතරක්!". පලවෙනි කෑල්ල කද්දීම මට එසේ කිය උනේ නිතැනිනි. පෙස්ට්‍රියේ මෙලෝ රහක් නැත. ගානත් වැඩි නිසා, සහ පෙනුමත් හොඳ නිසා මා සිතුවේ එය රස ඇති කියාය. ඇත්තය, අපි හැමදාම පොත්තට රැවටෙන කොල්ලෝය. කෑමේ රස ගැන නොසිතා මම ගීතයටත්, අවට සිදුවන දේ ගැනත් සිත යොමු කරන්නට තැත් කලෙමි. " සෝභාව දේ මෙපුර සිරි විසිතුරු බලනු මිතුරු මග පියකරු වූ ......" ගීතය මගේ සවන් පිනද්දී, මම දුම්රියපළේ හනි හනික යන ජේත්තු කාර ලියන් දෙස නෙත් හෙලුවෙමි. සමහරු, මෙලෝ සිහියක් නැතිව විකාරයෙන් මෙන් දුවති, තව සමහරු කිටි කිටියේ තද වූ කොට සායවල් නිසා ඈත් කරන්නට අමාරු දෙපා ළගින් ළගින් තියමින් උස අඩි සපත්තු වලින් අමාරුවෙන් ඇවිදිති. මේ සීතලේ කොටට ඇඳන් තව කොන්දත් කඩා ගන්නට යන හේතුව තේරුම් ගන්නනට මම තැත් කලෙමි.

මගේ සිරි නැරඹීම අවසන් වුයේ, කවුරුන් හෝ මගේ ළඟ සිටින බව දැනිමෙනි. මලු දෙකක් අත් දෙකින් උස්සා ගත් චීන කෙල්ලක් මගේ ළඟ සිටගෙන මට යමක් කීමට තැත් කරයි. මම වහා ඉයර් ෆෝන් දෙක ගැලෙව්වෙමි.
"Yes ?"
මා ඇසුවේ ඇය කොපමණ වෙලාවක් එසේ සිටින්නට ඇති දැයි සිතන ගමන්ය.
"Can you do me a help please?"
චීන උච්චාරණයකින් ඈ ඇසුවාය.
"Yeah, tell me"
මා එසේ ඇසුවේ ඇයට අවශ්‍ය උදව්ව කුමක් දැයි සිතෙන් නිශ්චය කරන්නට තැත් කරමිනි.
"Can you buy me a coffee?"
පාරක්, දුම්රියක් පිලිබඳ තොරතුරු ඇසීමක් බලාපොරොත්තු උන මම මෙයින් විපිළිසර වීමි.
"Sorry ?"
මා නැවත ඇසුවේ, මට ඉල්ලු දෙය වැරදියට ඇසුනේ නැති බවටත්, ඇති වූ විමතිය පහ කරගන්නටත්ය.
"Can you buy me a coffee please? From any of these shops is ok"
මම මොහොතකට ගොළු වීමි. මෙවර මම ඇය හොඳින් නිරීක්ෂණය කලෙමි. බැලූ බැල්මට ඇය සිගන්නියක සේ නොපෙනේ. ඇරත් සිගන්නන් ඉල්ලන්නේ සල්ලි හෝ, කෑම ගන්නට සල්ලිය. කෙලින්ම කෑම එකක් අරන් දෙන්නට කියන්නේ කලාතුරකිනි. එයත් කෑම කඩයක් කිට්ටුව නැති විටය. මක්නිසාදයත් එවිට සල්ලි දෙන බව දන්නා නිසාය. එහෙත් මැය ඊට වෙනස් ය. ඇගේ මුහුණේ තිබු විඩාබර බවත්, දෙනෙතේ තිබු ආයාචනයත්, අත් දෙකේ තිබුණු කඩමලු වලින් පිරි ඉරුනු මලු දෙකත්, එහෙත් ඇඳගෙන සිටි පැල්ලම් නොවැටුණු පිරිසිදු ගවුමත් මේ නම් ටිකකට කලින් මටත් දැනුනු මනුෂ්‍ය අවශ්‍යතාවය සපුරා ගන්නට මුදල් නැති නිසා ලැජ්ජාව පසෙකින් තබා කරන අවංක ඉල්ලීමක් බව මට සක්සුදක් සේ පැහැදිලි කළේය . කකා හිටි කෑම උගුරේ හිරවෙන්නට යද්දී මම අමාරුවෙන් වචන ගැට ගැසුවෙමි.
"Ok, come with me "
එතැන තිබු කඩයකට ගිය මම ඇයට කැමති කෝපි එකක් ඉල්ලන්නට කිව්වෙමි. එයට බිල ගෙවන අතරේ, ඇගේ දෑස් සාප්පුවේ වීදුරු රාක්ක වල තබා තිබු අනේක විද රස මසවුළු සිසාරා දිව යනු මම දුටුවෙමි.
"Would you like something to eat?"
මා ඇසුවේ එයට පිළිතුර දැනගෙනය. ඇය අවිහිංසක සිනහවක් පෑවා විනා කිසිත් නොකිවාය.
"Here, take this"
මම වෙනම ඇසුරුම් වල දමා තිබු, ටික වෙලාවකට කලින් මිලදී ගත් කෑම ඈට දෙමින් කීවෙමි.
"It's fresh, I just bought them from that shop"
ඇගේ මුහුණේ ඇති වූ ප්‍රීතිමත් සිනහව මගේ කුසගින්න නිවාලන්නට සමත් විය. කෝපි එකත්, කෑම පාර්සලයත් ගත් ඇය, මට ඉස්තුති කොට ඇගේ කිලිටි මලු දෙකත් ඔසවාගෙන යන්නට ගියාය. මම ඇය ඈතට යනතෙක් බලා සිටියෙමි. ඈ උදේට කුමක් කන්නට ඇත්ද? දහවලට කුමක් කන්නට ඇත්ද? හෙට කවුරුන් ඈට කෑම අරන් දෙනු ඇත්ද?
අනේක විධ ප්‍රශ්න මගේ පපුව හිර කරද්දී, මම දුම්රිය වේදිකාවට යන්නට හැරුනෙමි. ඈ කතා කලවිට ගැලවූ අයිපොඩයේ තාමත් ගීත වැයේ. මම ඉයර් ෆෝන් දෙක ගෙන නැවතත් කනේ ගසාගත්තෙමි.

"දෑත පා ඉඳුල් යදී ඇස් ගයා හංස ගීතිකා "
"දෑත පා ඉඳුල් යදී ඇස් ගයා හංස ගීතිකා "

කපුගේ ගේ හඬින් මගේ සවන් පිරි යන්නට විය.............

ප/ලි 

සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරෙනි

image: http://www.dudleymall.co.uk/loclrail/birmcov.htm